To mieszkanie w Barcelonie (ostatnio tam mnie podświadomie ciągnie – niedawny barceloński post TUTAJ) zostało zaprojektowane i zamieszkałe przez parę architektów Cecilię Tham i Yoela Karaso (Habitan Architects). Kiedy kupowali to mieszkanie zachwycili się jego potencjałem – powierzchnią, wysokością pomieszczeń, lokalizacją – obok terenów sportowych, idealnie zachowaną wzorzystą posadzką (przyznajcie, że jest niepowtarzalna!) oraz dekoracyjną, „mięsistą”  sztukaterią. Jedynym minusem było (i nadal jest) położenie w strefie do rewitalizacji czyli z możliwością ewentualnej rozbiórki, co wpływało na atrakcyjną cenę nieruchomości. Pomimo zagrożenia, projektanci zaryzykowali i postanowili zaaranżować przestrzeń pod siebie. Priorytetem była mobilność wszystkich mebli, również zabudowy kuchennej i łazienkowej (!). 

W barcelońskim wnętrzu nie znajdziemy mebli na wymiar, dostosowanych tylko do jednego wnętrza, projektanci postawili na uniwersalność, przy równoczesnej bardzo mocnej personifikacji elementów. Moduł kuchenny jest wolnostojący, dwustronny – dwie osoby mogą równocześnie zmywać lub gotować – tak jak lubią mieszkańcy. Moduł łazienkowy to połączenie umywalki wraz z bardzo obszerną, rodzinną wręcz, wanną.

Całość aranżacji sprawia momentami wrażenie przypadkowości np. w ramach kącika wypoczynkowego wzór na posadzce nijak ma się do ułożenia kanapy, nasz wzrok przyzwyczajony do symetrii zauważa lekki dysonans – ale czy tak naprawdę każde wnętrze musi być zaprojektowane od linijki, według tych samych, często bardzo powtarzalnych zasad? Co o tym myślicie?